ثمربخشی همراه با شفقت، به معنی آن است که "بدون آسیب به خود، بتوانیم فعالیتی موثر و پربازده داشته باشیم و همانند یک فرد مشفق، یک مادر یا یک پرستار ایده آل، هنگام کار و مشغله های شغلی، از خود حمایت کنیم." در دنیای امروزی، همانطور که در کتاب زندان ثمربخشی به آن پرداخته ام، ارزشمند بودن یک انسان به میزان بهره وری او وابسته شده است. شستشوی مغزیمان توسط نظام کپیتالیستی سبب گشته تا "فقط" وقتی از خود رضایت داشته باشیم که سطح بهره وریمان بالا باشد. بی توجه به بهایی که برای این ثمربخشی پرداخت می کنیم: ارزش های مهم و منحصر به فردی که در زندگی داریم، استراحت، سلامت، تفریح، خاطره ساختن با عزیزان، تجربه ی عشق و دوستی و مزه مزه کردن زندگی. همه را حریصانه، فدای بازدهی بیشتر و ساعات کاری طولانیتر می کنیم.

در این مقاله می خواهم از شما آزمونی بگیرم. می خواهم بدانم مدیریت انرژی شخصی شما چگونه است. چقدر هوای خودتان را دارید و چقدر از فرسودگی شغلی فاصله دارید. فرسودگی شغلی یا Burn Out ، چیزی شبیه به افسردگیست اما معمولا در حوزه ی کار یا درس. فردی را تصور کنید که هنگام شنیدن اسم کار و شغلش دچار رخوت یا استرس می شود. فکر کردن به آن نیز خسته اش می کند. بی حوصله می شود یا یاد بدبختی هایش می افتد. این امر با مسافرت رفتن و استراحت کردن نیز حل نمی شود. علاوه بر تاثیر بر روی روان فرد، سطح انرژی بدنی اش را نیز پایین می آورد. بدون آنکه فعالیت بدنی خاصی انجام دهد، خسته است. و متاسفانه روی بقیه ابعاد زندگی نیز تاثیر می گذارد. روابط، تفریح، نظافت، خودمراقبتی و ...

اضطراب کار و ترس از وقوع رویدادهای فاجعه بار برای یک کارآفرین فلج کنندست. کارآفرینان، از تکنیک های مختلفی جهت مدیریت چنین هیجانها و افکاری استفاده می کنند. یکی از آنها، استفاده از برگه های رویکرد رفتار درمانی دیالکتیکی است. که بنظرم جالب آمد آن را بصورت فایل ساخته و بصورت رایگان در اختیار شما مخاطبین عزیزم قرار دهم. قسمت اول: مدیریت ترس، برآورد ریسک. مدیریت ترس و براورد ریسک، از چهار ستون تشکیل شده است:

اغلب کارآفرینان و صاحبان کسب و کارها سعی می کنند، علاوه بر درآمدزایی بیشتر، برای دریافت وجهه اجتماعی بالاتر نیز با دیگران رقابت کنند. بیشتر دیده شوند، بیشتر تحسین شوند، بیشتر احترام کسب کنند، بیشتر اقتدار داشته باشند و... اما از سوی دیگر، افرادی هستند که سر دیگر طیف قرار می گیرند و از تشویق شدن فراری اند. آنقدر فراری اند که حاضرند هرگز دیده نشوند و ادعا می کنند که وجودشان عاری از نیازهای ارتباطی است و دیگران تاثیری در زندگی و کار آنها نمی گذارند.

نمی توانم حلش کنم.      برای هر مسئله ای، راه حلی وجود دارد.

اگر سخت تر کار کنم، نتایج بهتری می گیرم.      موفقیت وقتی رخ می دهد که کارم برایم جذاب و لذت بخش باشد.

از دیگران خیلی عقب هستم.      به سبک و سیاق و با سرعت منحصر به فرد خودم در حال رشد کردن هستم.

خیلی از اقدام کردن می ترسم.      ترسم به معنی این است که در حال کار کردن بر روی یک چیز بزرگ هستم.

"وای! به زودی همه متوجه می شوند که من حرفه ای نیستم. هیچ چیز بلد نیستم. هیچ کس نیستم. دروغگو ام، فریبکارم و فقط نقش بازی می کنم" یک خودگویی رایج، دردناک و خطرناک که ممکن است در ذهن ماهرترین، تحصیلکرده ترین و حرفه ای ترین افراد نیز تکرار شود! سندروم ایمپاستر. یا دغل باز.

مشاغلی که به ارتباط زیادی با دیگران نیاز ندارند، کم نیستند. معمولا در آزمون های انتخاب شغل مناسب، میزان درونگرایی فرد (که البته با اضطراب، ترس و خجالتی بودن متفاوت است) لحاظ می شود و مشاغل کمتر-اجتماعی به او پیشنهاد می گردد. یکی از این مشاغل، کسب و کارهای مجازیست. انواع فعالیتهایی که تعامل با دیگران را به واسطه ی صفحه کامپیوتر یا موبایل عملی می سازد. با ویدیوکال، چت، تکست و متن، یا بصورت صوتی. از طریق پیام رسان های مختلف یا سرویس های تخصصی پشتیبانی و چت موجود در سایت آن کسب و کار. بنظر می رسد، مشاغل دنیای مجازی، احساس امنیت بیشتری را برای افراد مضطراب اجتماعی ایجاد می کند و آنها را بخود جذب می کند. بسیاری از افرادی که رشته های تحصیلی گرافیک، کامپیوتر و فناوری اطلاعات را انتخاب می کنند، نه بخاطر علاقه به این رشته ها، بلکه بدلیل حس امنیت اجتماعیست که تصور میکنند برایشان به ارمغان خواهد آورد. غافل از اینکه، این تصور، واهیست!

افراد زیادی هستند که پایبندی به روتین مشخص و ثابت را رمز موفقیت در تمام امور شخصی، تحصیلی، کاری و ارتباطی خویش می دانند. در مورد درست یا غلط بودن این باور صحبتی ندارم. مخاطب مقاله امروزم دوستانی هستند که اینگونه فکر می کنند اما بدلیل چالش بی ثباتی میزان توان و انرژی روزانه، نمی توانند به روتین های خود پایبند بمانند. بنابر این بی مقدمه به رهنمودهای مربوطه می پردازم: سه روتین روزانه مختلف بنویسید.  روتین اول: روتینی ایده آل، یا در واقع خوشبینانه. که تک تک لیست کارهای مورد علاقه روزانه در آن وجود دارد. در این روتین، ...

در این چند وقت که بعنوان مشاور کسب و کار الکترونیک در خدمت عزیزان بودم، با انواع و اقسام چالش ها، موانع، گله ها و ترسهای مراجعانم آشنا شدم. اما از جالب توجه ترین و عمومی ترین آنها، چالش های مشابهی بود که همگی به کلمه "آبرو" خلاصه می شد. تا حدی که می توان آن را کاتاژلوفوبیا (Katagelophoia) نامید. "اگر اینکار را بکنم آبرویم می رود" "نکند نشود و آبرویم برود" "نکند فلانی ببیند و آبرویم برود" ... بنابراین در مورد وجه اشتراک آنها بیشتر تامل کردم و بنظرم رسید می تواند موضوع مناسبی برای نوشتن و در میان گذاشتن با شما عزیزان باشد. شاید "آبرو"، واژه کلیدی و تکرار شونده ذهن شما هم باشد. وسواسی که نگذارد اقدام کنید یا هنگام اقدام، اضطراب شدیدی ایجاد نماید.

دیر شکوفا، به کسی می گویند که توانایی ها و استعدادهایش تا سنی بیش از سن معمول شکوفایی دیگران به چشم نمی آید. معنی اصلی آن به بلوغ و رشد جسمی و ذهنی در دوران کودکی و نوجوانی بر میگردد. اما در موضوع کسب و کار، به فرد بزرگسالی گفته می شود که در اوایل جوانی، ثمره ی مشخصی در کسب و کارش ندارد، به چشم دیگران نمی آید و دیده نمی شود، گاهی حتی سابقه کاری خاصی نیز ندارد. ولی ناگهان در سنی بسیار بالاتر از هم رده هایش، کسب و کاری را شروع می کند، با سرعتی بسیار بالا پیش می رود، موفقیتی چشمگیر پیدا میکند و از تمام آنهایی که سالها زودتر از او شروع کرده بودند جلو می زند.