چند سالیست که از مد شدن مینیمالیسم می گذرد. واژه ای که تا مدت ها، هشتگ مطالب بسیاری از افراد بنام و مترقی شد. مینیمال بودن یعنی ساده گرایی. اما تصویری که از آن به جای ماند، با فلسفه و هدف اصلی آن، فرسخ ها فاصله پیدا کرد. و خود، مسبب هرج و مرج بیشتر گشت. گروهی از افراد پیرو، به بهانه ی انتخاب سبک زندگی ساده گرایانه، بسیاری از وسایل خانه و زندگی خود را بیرون ریختند یا به دیگران بخشیدند. دکور خانه های خود را خلوت کردند. محیط کار خود را ساده کردند. اما نه تنها سرمایه های خود را بیرون ریختند، بلکه برای سبک زندگی جدیدشان، وسایل مدرن، گرانقیمت و ساده خریداری کردند. درواقع بجای اینکه زندگی خود را سبک کنند، جیبشان را سبک کردند. مینیمالیست بودن، اشتباها، بسیار گران از آب در آمد. گروه دیگر، دچار افکار و رفتارهای وسواس گون شدند. هر نوع خرید، ولو از نوع مایحتاج را به خود منع کردند. استفاده از تسهیلات و ابزارهای متفاوت کمکی را بر خود حرام دانستند و بجای آنکه فکرشان باز و گسترده شود، آن را محدود و تنگ کردند. درگیر نداشتن شدند.

ساده گرایی یعنی کم کردن چیزهای اضافی غیر ضروری. چه اشیا و لوازم خانه ات باشد، چه افکار، هیجانات، دایره دوستان، و چه کارهای روزانه و کسب و کارت. حال سوال اینجاست که چگونه می توانیم ساده گرا باشیم بی آنکه در مسیر افراط و تفریط متضاد آن بیفتیم.

کم کردن عوامل حواسپرتی:

همه به خوبی می دانیم، حواسپرتی هایمان چه چیزهایی هستند. نوتیفیکیشن های شبکه های اجتماعی مختلف، تماس اطرافیان و دوستان در طی ساعات کاری، سر و صداهای محیطی و... اگر تمرکزمان را در حین انجام یک کار فکری از دست دهیم، بیست دقیقه طول می کشد تا دوباره تمرکز قبلی را بدست آوریم. و این یعنی اتلاف انرژی و زمان. بنابراین جزو لیست کارهای ساده گرایی قرار می گیرد.

کم کردن اتلاف انرژی روانی:

کارآفرینی و مدیریت کسب و کار، از نظر روانی و هیجانی انرژی زیادی می طلبد. روزانه چالش های احساسی زیادی وجود دارد که باید از عهده آن برآییم. مدیریت مسائل درونی مثل: شک ها، ارزیابی ریسک ها، ناامیدی ها، بیخیال شدن ها، ترک کردن ها، یا تعارضات بیرونی مثل: رویارویی با نظرات ترول های اینترنتی، گوشزدها و منفی بافی های دیگران، چالشهای مشتری، همکار، رقیب، صنف و... کارآفرین یا مدیر کسب و کار علی الخصوص آنهایی که به تنهایی کار می کنند، به شدت به انرژی روانی خود بعنوان منبع اصلی موفقیت در کسب و کارشان نیاز دارند. تا جایی که انجام مدیتیشن، روزانه نویسی، و فعالیت های تنظیم کننده ی هیجان و رشد فردی، به یکی از قسمت های ضروری و ثابت روتین روزانه ی تمام کارآفرینان دنیا تبدیل شده است. این منبع محدود را نباید صرف مسایل و دراماهای بی اهمیت کرد. ازین رو بهتر است لیستی از کارهایی که به این سرمایه اضافه می کند، و یا از آن می کاهد تهیه کنیم. آیا همواره صحبت کردن با فلان دوست یا همکار، انرژی روانی ام را افزایش می دهد؟ آیا دیدن مداوم فلان سریال، انرژی روانی ام را می کاهد؟ آیا شرکت در فلان برنامه، حالم را بد می کند؟ ... کارهایی که موجب کاهش انرژی روانمان می شود را محدود می کنیم.

کم کردن دایره دوست و آشنا:

همیشه در مدح دوستی و مزایای جمع صحبت می شود. اما در ساده گرایی، تمرکز بر کیفیت است نه کمیت. به جای اختصاص وقت و انرژی به تعداد زیادی از دوست و آشنایی که معمولا نتیجه ای جز تلنبار اخبار بی فایده از جزییات زندگی گروه دیگری از افراد است ندارد، فقط با تعداد محدودی در ارتباط باشیم که می دانیم آسیب کمتری می زنند، همفاز و هم فکر هستند و حتی چه بهتر که سبب رشد نیز باشند. افرادی که عمیقا مشوقتان هستند و مشوقشان هستید. یکدیگر را کمک می کنید و در مواقع نیاز می توانید به هم رجوع کنید. این چیزیست که یک کارآفرین یا صاحب کسب و کار به آن نیاز دارد. آیا اطرافیانتان چنین ویژگی هایی دارند؟ یا فقط باری به دوشتان اضافه می کنند؟ اگر می توانید، ارتباطات غیر ضروری را خاتمه دهید. باید در نظر داشته باشیم که ارزش خانواده فراتر از کسب و کار است و این محدودیت ها شامل خانواده نمی شود. اما اگر افراد خانواده نیز مسبب شکست هستند یا جلوی پیشرفت را میگیرند، بهتر است روی مرزبندی موثر و ایجاد آن، کار کنیم تا بتوانیم هم از نعمت ارتباط با خانواده برخوردار باشیم هم موانع کسب و کار را بکاهیم.

نکته دیگر در اینست که در هنگام حذف آشنایان اضافی، ارتباط را کامل قطع کنیم. صرف کاهش رفت و آمد کافی نیست. حضور این دوستان و آشنایان، در ذهنمان است که سبب شلوغ و هرج و مرج می شود. بنابراین بهتر است شاخه های دوستی را هرس کنیم.

کم کردن اتلاف وقت:

لطفا زمان استراحت را با اتلاف وقت اشتباه نگیرید. مهم این است که زمانمان را با قصد و نیت و آگاهی خودمان صرف کنیم. پس اگر با آگاهی آن را صرف استراحت و تفریح می کنیم، در مدیریت آن موفق بوده ایم و بهترین استفاده را از آن بردیم. اما اگر کورکورانه و بی هدف کتابی را باز کردیم، آن زمان را به هدر دادیم.

ثروتمند بودن قبلا به معنای داشتن مال و اموال بیشتر بود. تعداد دارایی هایت را می شمردند تا بدانند چقدر ثروتمندی. اما معنی آن در دنیای امروزی تغییر کرده است. ثروتمندی، امروزه یعنی چه درصدی از زمان روزانه ات را صرف کارهایی که برایت مهم هستند می کنی؟ کارهای مورد علاقه، ارزش ها، کارهایی که خودت می خواهی انجام دهی و حس خودمختاری دارد، حس شایستگی ایجاد می کند و در آن غرق می شوی. هرچقدر این زمان بیشتر باشد، ثروت بیشتری داری.

بنابراین جلوگیری از اتلاف زمان، یکی از مهمترین شرایط مدیریت کسب و کار با سبک ساده گرایی است. اما منظور از زمان، فقط ساعاتی که در یکروز در اختیار داری نیست. بلکه زمانیست که باید برای رسیدن به قدم بعدی، هدفت یا برداشت محصولت صبر پیشه کنی. این مسئله برای کارآفرینان جوان دنیای سریع السیر حال حاضر بسیار سخت است. کسانی که تصور می کنند باید با کوچکترین حرکتی، بلافاصله پولدار شوند. با یک پست در شبکه اجتماعی صدها فالوئر جذب کنند. با ارائه ی یک تصویر از محصولشان، مشتریان فراوانی را روانه ی کسب و کار خود کنند. و اگر به این خواسته های عجیب و رویایی نرسند، مایوس شده و از ادامه فعالیتشان منصرف می شوند. صبر، بخش مهمی از مینیمالیسم است.

این مقاله را همینجا خاتمه می دهم. بیش از شش ماه از آخرین نوشته ام گذشته و عمیقا درگیر پژوهشی علمی بودم که فرصت رسیدگی به بخش نوشته های سایت شادا کوشا را ازم گرفته بود. اما از آنجا که این مدت طولانی را بر تحلیل های آکادمیک گذراندم (البته برای خودم بسیار سریع گذشت)، هنوز موتور قسمت مدیرانه، خلاقانه و هنری مغزم روشن نشده (همانطور که در سبک نوشتنم مشخص است!) و نمی توانم آنگونه که مناسب است این مقاله را خاتمه دهم. از طرف دیگر، لزومی نمیبینم با سختگیری بیجا، خودم را از بیان آنچه در توانم است محدود کنم و نوشتن را به زمانی دیگر موکول کنم. بهرحال امیدوارم این نوشته نیز بر وجودتان بنشیند و از آن بهره برده باشید. 

دلم برای نوشتن برای شما تنگ شده بود.

برای مشاوره و کوچینگ در خدمتتان هستم 09201239987