اضطراب کار و ترس از وقوع رویدادهای فاجعه بار برای یک کارآفرین فلج کنندست. کارآفرینان، از تکنیک های مختلفی جهت مدیریت چنین هیجانها و افکاری استفاده می کنند. یکی از آنها، استفاده از برگه های رویکرد رفتار درمانی دیالکتیکی است. که بنظرم جالب آمد آن را بصورت فایل ساخته و بصورت رایگان در اختیار شما مخاطبین عزیزم قرار دهم. قسمت اول: مدیریت ترس، برآورد ریسک. مدیریت ترس و براورد ریسک، از چهار ستون تشکیل شده است:

مشاغلی که به ارتباط زیادی با دیگران نیاز ندارند، کم نیستند. معمولا در آزمون های انتخاب شغل مناسب، میزان درونگرایی فرد (که البته با اضطراب، ترس و خجالتی بودن متفاوت است) لحاظ می شود و مشاغل کمتر-اجتماعی به او پیشنهاد می گردد. یکی از این مشاغل، کسب و کارهای مجازیست. انواع فعالیتهایی که تعامل با دیگران را به واسطه ی صفحه کامپیوتر یا موبایل عملی می سازد. با ویدیوکال، چت، تکست و متن، یا بصورت صوتی. از طریق پیام رسان های مختلف یا سرویس های تخصصی پشتیبانی و چت موجود در سایت آن کسب و کار. بنظر می رسد، مشاغل دنیای مجازی، احساس امنیت بیشتری را برای افراد مضطراب اجتماعی ایجاد می کند و آنها را بخود جذب می کند. بسیاری از افرادی که رشته های تحصیلی گرافیک، کامپیوتر و فناوری اطلاعات را انتخاب می کنند، نه بخاطر علاقه به این رشته ها، بلکه بدلیل حس امنیت اجتماعیست که تصور میکنند برایشان به ارمغان خواهد آورد. غافل از اینکه، این تصور، واهیست!

افراد زیادی هستند که پایبندی به روتین مشخص و ثابت را رمز موفقیت در تمام امور شخصی، تحصیلی، کاری و ارتباطی خویش می دانند. در مورد درست یا غلط بودن این باور صحبتی ندارم. مخاطب مقاله امروزم دوستانی هستند که اینگونه فکر می کنند اما بدلیل چالش بی ثباتی میزان توان و انرژی روزانه، نمی توانند به روتین های خود پایبند بمانند. بنابر این بی مقدمه به رهنمودهای مربوطه می پردازم: سه روتین روزانه مختلف بنویسید.  روتین اول: روتینی ایده آل، یا در واقع خوشبینانه. که تک تک لیست کارهای مورد علاقه روزانه در آن وجود دارد. در این روتین، ...

دیر شکوفا، به کسی می گویند که توانایی ها و استعدادهایش تا سنی بیش از سن معمول شکوفایی دیگران به چشم نمی آید. معنی اصلی آن به بلوغ و رشد جسمی و ذهنی در دوران کودکی و نوجوانی بر میگردد. اما در موضوع کسب و کار، به فرد بزرگسالی گفته می شود که در اوایل جوانی، ثمره ی مشخصی در کسب و کارش ندارد، به چشم دیگران نمی آید و دیده نمی شود، گاهی حتی سابقه کاری خاصی نیز ندارد. ولی ناگهان در سنی بسیار بالاتر از هم رده هایش، کسب و کاری را شروع می کند، با سرعتی بسیار بالا پیش می رود، موفقیتی چشمگیر پیدا میکند و از تمام آنهایی که سالها زودتر از او شروع کرده بودند جلو می زند.

زمان کار مشخص است، 8 صبح تا 5 بعد از ظهر. صبح زود بیدار باش، انجام روتین صبحگاهی، شروع کار، کار، کار، کار، استراحت و خواب. این زمانبندی نشات گرفته از توافقی جمعیست بر اساس زمان بالا بودن بازدهی "بیشتر افراد". اما نه همه. و در بین همان افراد مشابه نیز نا هماهنگی هایی از نظر بالا و پایین رفتن انرژی دیده می شود. همین تفاوت در ریتم طبیعی بیولوژیکی بدن است که به بقای نوع انسان کمک میکند. افراد سحرخیزی که صبح زود خدمت رسانی میکنند، افراد شب بیداری که شیفت شب را هوشیارانه و با انرژی به ارزش آفرینی می پردازند. اما سیکل شبانه روزی (24 ساعته)، تنها سیکل تاثیر گذار بر میزان بهره وری نیست. ریتم اولترادیان، هفتگی و ماهیانه نیز از چرخه های طبیعی بیولوژیکی بدن هستند که به شدت بر بی ثباتی سطح انرژی ما تاثیر می گذارند اما متاسفانه از پرداختن به آنها غفلت به عمل می اید. در این مقاله، تاثیر این چرخه های ریتمیک را بر کارایی و فعالیت مستمر، بررسی کرده و راههای استفاده از آن را برای حفظ سلامت جسم و روان ارائه خواهم داد.

در دنیای امروز ، عبارت "چقدر حساس هستی" ، ناسزا محسوب می شود. مترادف است با "چقدر ضعیف هستی" "چقدر نازک نارنجی هستی" "چقدر بچه و نابالغی" "چقدر لوس هستی" . گرچه خود این تعبیر کاملا اشتباه است، اما اصطلاح "افراد خیلی حساس Highly Sensitive Person" معنی تخصصی متفاوتی با آن حساسیتی که در فرهنگمان عار است، دارد. افراد خیلی حساس به گروهی از انسانهایی اطلاق می گردد که نسبت به محرک های محیطی، بسیار حساس تر از دیگرانند، مطالب را جزئی تر، عمیقتر (و گاهی پیچیده تر) از دیگران پردازش می کنند، شهودی تر تصمیم می گیرند، دلسوز بوده و همزادپنداری بالایی دارند، وجدانی، وفادار و خلاقند. ترفندهاییست برای موفقیت افراد بسیار حساس در محیط کسب و کار.

گاهی برخی از مخاطبین مبتلا به بیماری مزمن  یا دوستان نورودایورجنت، سوال می پرسند که " من نمی توانم جلوی دیگران خوب حرف بزنم. چگونه به یک سخنران ماهر تبدیل شوم و فن بیانم قوی شود؟" این سوال از من کمی غیر عادیست. خودم در یکی دوسال اخیر، بیان خوبی ندارم و سخنرانی برایم سخت است. و علاوه بر این، در همه نوشته ها و ویدیوهایم، چه آنهایی که بصورت رسمی اینجا می نویسم، چه خودمانی های شبکه های اجتماعی، همواره مخاطب خود را به خودپذیری دعوت می کنم.

از آنها می پرسم "مشکل کجاست و چرا می خواهی فن بیان خود را قوی کنی؟

بارها کار خود را عوض کردید؟ با شوق و ذوق، کار جدیدی راه انداختید یا استخدام شدید اما پس از مدتی آن را رها کردید و بابت تصمیم گیری جدیدتان، توسط دیگران مواخذه شدید؟ انقدر سرزنشتان کردند که حتی از فکر کردن به کار جدید می ترسید و ترجیح می دهید تا ابد در همین شغل خسته کننده و کسالت آوری که دارید مشغول بمانید؟ تبریک می گویم. شما "انسان" هستید. همه اینها طبیعیست و هیچ اشکالی به آن وارد نیست...  اما در این بین افرادی وجود دارند که از وضعیت شما و نقطه ضعفی که دارید، استفاده می کنند تا خواسته یا ناخواسته در پوشش معنویت، برای مدتی، قول شغل ماندگار را بدهند، برای مدت کوتاهی خوشحالتان کنند، و هنگامی که این کار را نیز مانند کارهای قبل رها کردید، برچسب دیگری به کلکسیونی از صفات منفی شما که قبلتر، توسط دیگران نسبت داده شده بود، اضافه کنند. چگونه؟ با مفهومی به نام "رسالت شغلی" !

خلاقیت از آن دست واژه هاییست که دو معنای متضاد درون خود جای می دهد. گاهی به عنوان تمجید و تشویق و گاهی بعنوان راهی برای نکوهش، تحقیر و دست رد زدن به یک روش حل مسئله خاص استفاده می شود. اگر در دسته افراد خلاق قرار نمی گیرید، جمله بالا برایتان عجیب است و اگر خلاق هستید، بابت خاطرات بدی که برایتان تداعی شد ناراحتید. بله متاسفانه خلاق بودن، یک نفرین است! مگر آنکه  " روش های حل مسئله و تفکر غیر خلاقانه" را هم یاد بگیرید.