تقویت فن بیان، راهی برای ایجاد شرم و اتلاف وقت افراد متفاوت

گاهی برخی از مخاطبین مبتلا به بیماری مزمن  یا دوستان نورودایورجنت، سوال می پرسند که " من نمی توانم جلوی دیگران خوب حرف بزنم. چگونه به یک سخنران ماهر تبدیل شوم و فن بیانم قوی شود؟" پرسیدن این سوال از من کمی غیر عادیست. خودم در یکی دوسال اخیر، بیان خوبی ندارم و سخنرانی برایم سخت است. و علاوه بر این، در همه نوشته ها و ویدیوهایم، چه آنهایی که بصورت رسمی اینجا می نویسم، چه خودمانی های شبکه های اجتماعی، همواره مخاطب خود را به خودپذیری دعوت می کنم.

از آنها می پرسم "مشکل کجاست و چرا می خواهی فن بیان خود را قوی کنی؟ "

"مشکل اینجاست که خجالت می کشم، تپق می زنم، تمرکزم را از دست می دهم، خیلی برایم کار وحشتناکیست، انرژی بسیار زیادی از من میگیرد، خیلی تند حرف می زنم، خیلی کند حرف می زنم

باید یاد بگیرم چون برای موفقیت شغلی ضروریست و..."

اغلب اوقات، فردی که بدنبال یادگیری هنر سخنرانیست، تمام مهارتهای لازم یک شغل را دارد و می خواهد با بهتر کردن صحبت کردن و زبان بدنش، رشد بیشتری داشته باشد. بسیار عالیست. صدها کتاب ها و دوره تقویت مهارت سخنرانی و فن بیان موجود است که احتمالا همانطور که ادعا می کنند می توانند این افراد را به قله های موفقیت سخنوری برسانند.

اما گاهی موضوع این نیست. پرسشگر، بدنبال راهی برای پرورش استعداد و رشد، از سطح خوب به عالی نیست. بدنبال راهی برای تغییر شدید است. این تغییر شدید برای افرادی که بدلیل ابتلا به بیماری، یا شرایط رشدی و محیطی، تفاوت چشمگیر در مغز و بدنشان دارند، نشدنی نبوده، اما به شدت سخت است.

درواقع سوالی که می پرسند نمایانگر جنگی بزرگ، مابین  خود واقعی و خود ایده آلشان بوده که احتمالا تحت تاثیر استانداردهای ناشی از ایبلیسم بوجود آمده است. گاهی این جنگ، نشات گرفته از خود انکاریست. نپذیرفتن واقعیت، نپذیرفتن تفاوت ها، خود انگاره ای منفی. گاهی نیز برگرفته از خاطره ای تلخ است. زمانی که جلوی جمعی صحبت کردند و بازخورد مناسبی نگرفتند، بی تفاوتی دیدند، نقد شدند، مدل صحبت کردنشان مسخره شده است... این تجربه را می توان با نظریه های آدلر توجیه کرد. سائق پشت هر تلاش، رفع احساس حقارت است. یا طبق مکانیسم جبران فروید، شاید برای جبران این ضعف میخواهند به بالاترین مرتبه سخنوری دست پیدا کنند.

بهر روی اگر فکر می کنی هرکسی می تواند با تمرین و یادگیری مهارت فن بیان، سخنوری ماهر شود. اول به این سوالها فکر کن:

می دانی شمرده حرف زدن برای بزرگسالی که نقص توجه و تمرکز دارد چقدر سخت است؟ این کار باعث می شود تمرکز او بر روی حرف زدنش باشد و متن و موضوع را فراموش کند.

می دانی خلاصه و مفید حرف زدن و کش ندادن و تکرار نکردن جملات، برای بزرگسالی که اوتیسم خفیف دارد چقدر سخت است؟ این کار باعث می شود احساس کند خوب فهمیده نشده است و نتوانسته منظورش را برساند و حس کار نیمه تمام به او می دهد.

می دانی بدون من و من حرف زدن، تپق نزدن و مکث نکردن برای کسی که به دلیل بیماری، دچار مه مغزی شده است، چقدر سخت است؟ انرژی بسیار زیادی از او می گیرد، نیاز به استراحت های طولانی پیدا می کند و از انتقال پیام به مخاطبش منصرف و دلسرد می شود.

می دانی استفاده از حرکات دست و اجرای اصول زبان بدن، برای کسی که به دلیل اضطراب یا اختلالات حرکتی، دچار لرزش اندام است، چقدر سخت است؟ اختلالش را برای او بزرگنمایی و حس شرمش را صدچندان می کند.

پس از خودت بپرس "واقعا چرا می خواهم فن بیانی قوی داشته باشم؟" " آیا با توجه به شرایطم، به انرژی و زمانی که باید بر  آن بگذارم می ارزد؟"

- "پس چگونه با مخاطبینم در تعامل باشم؟"

این دو نکته را در نظر داشته باش:

• الآن دیگر، مردم نیازی به آنتونی رابینز ندارند. نیازی به گفتار روان و کاریزماتیک و صدای قوی ندارند. الان، مردم، به واقعیت نیاز دارند. آدم هایی که مثل خودشان باشند. اشتباه حرف بزنند، کلمات را پس و پیش بگویند، تپق بزنند و حس آشنا ایجاد کنند. مثل خودشان باشند و فقط در زمینه ای خاص، تخصص یا تجربیات خود را در اختیار دیگران قرار دهند.

پس خودت باش. چه بهتر که خجالتی باشی. تپق بزنی. حرفهایت را فراموش کنی. مکث کنی. صدایت ضعیف باشد و مثل خودشان باشی.

• اما اگر از حرف زدن و صحبت کردن اذیت می شوی، تحت تاثیر تبلیغات بی ثمر، خودت را مجبور به سخنران بودن نکن. برای کارهایت از متن، ایمیل، مقاله و دوره های نوشتاری و کتاب صحبت کن و برای فروش از کسب و کار آنلاین استفاده کن. آن انرژی عظیمی که می خواهی برای کسب مهارت فن بیان بگذاری (مهارتی که در آن ضعیف هستی یا حس خوبی با آن نداری)، برای پرورش و شکوفایی استعدادهایی که داری بگذار... استعدادی که شاید الگوهایت نیز به آن غبطه می خورند...

اجازه بده با هر شرایطی که داری، تمام تمرکزت بر موضوعی که ارائه می دهی باشد. نه بر جزییات کم اهمیت.