در این مقاله کار کردن به عنوان یک کارمند مبتلا به ام اس را بررسی میکنم. چرا که مهم است بدانیم، ابتلا به هر نوع بیماری یا وقوع هر بحران و حادثه ای در زندگی مان به معنای اجبار به ترک شغل اداری و کارمندی نیست. کار کردن یا نکردن، کارمند بودن یا کارآفرینی کردن، کسب و کار کوچک یا بزرگ راه انداختن، هیچ کدام ارتباطی به بیمار بودن یا نبودن ندارد و تصمیمی کاملا شخصیست. گرچه گاها در مشاوره با...

سفر کارآفرینی معمولا با سخت کوشی، پشتکار، صبر، دستاوردهای پی در پی، مدیریت ریسک، ابهام، مواجهه با ترس ها و چالش ها تعریف می شود. این مسائل بخودی خود پیچیده هستند، چه برسد به اینکه، بیماری ام اس نیز به آن اضافه شود. با توجه به تاثیری که این بیماری بر سیستم عصبی دارد، علاوه برعلائم فیزیکی، علائم شناختی و روانی نیز به بیمار تحمیل می شود. اگر از خوانندگان قدیمی شاداکوشا باشید، با علائم شناختی آشنایید...

اضطراب کار و ترس از وقوع رویدادهای فاجعه بار برای یک کارآفرین فلج کنندست. کارآفرینان، از تکنیک های مختلفی جهت مدیریت چنین هیجانها و افکاری استفاده می کنند. یکی از آنها، استفاده از برگه های رویکرد رفتار درمانی دیالکتیکی است. که بنظرم جالب آمد آن را بصورت فایل ساخته و بصورت رایگان در اختیار شما مخاطبین عزیزم قرار دهم. قسمت اول: مدیریت ترس، برآورد ریسک. مدیریت ترس و براورد ریسک، از چهار ستون تشکیل شده است:

اغلب کارآفرینان و صاحبان کسب و کارها سعی می کنند، علاوه بر درآمدزایی بیشتر، برای دریافت وجهه اجتماعی بالاتر نیز با دیگران رقابت کنند. بیشتر دیده شوند، بیشتر تحسین شوند، بیشتر احترام کسب کنند، بیشتر اقتدار داشته باشند و... اما از سوی دیگر، افرادی هستند که سر دیگر طیف قرار می گیرند و از تشویق شدن فراری اند. آنقدر فراری اند که حاضرند هرگز دیده نشوند و ادعا می کنند که وجودشان عاری از نیازهای ارتباطی است و دیگران تاثیری در زندگی و کار آنها نمی گذارند.

جهت پیشبرد موفقیت آمیز کسب و کارمان، باید از تکنیک های نا معمولی استفاده کنیم که بتوانیم ذره ذره انرژی و زمانمان را به درستی به کار گیریم و هدر ندهیم. چرا که زمانمان کم است، انرژیمان کم است و وقت هدر دادن آن را نداریم. یکی از این تکنیک ها، انجام کل کارهای یک شکلیست که یکی یکی، باید در آینده ارائه شوند.

افراد زیادی هستند که پایبندی به روتین مشخص و ثابت را رمز موفقیت در تمام امور شخصی، تحصیلی، کاری و ارتباطی خویش می دانند. در مورد درست یا غلط بودن این باور صحبتی ندارم. مخاطب مقاله امروزم دوستانی هستند که اینگونه فکر می کنند اما بدلیل چالش بی ثباتی میزان توان و انرژی روزانه، نمی توانند به روتین های خود پایبند بمانند. بنابر این بی مقدمه به رهنمودهای مربوطه می پردازم: سه روتین روزانه مختلف بنویسید.  روتین اول: روتینی ایده آل، یا در واقع خوشبینانه. که تک تک لیست کارهای مورد علاقه روزانه در آن وجود دارد. در این روتین، ...

دیر شکوفا، به کسی می گویند که توانایی ها و استعدادهایش تا سنی بیش از سن معمول شکوفایی دیگران به چشم نمی آید. معنی اصلی آن به بلوغ و رشد جسمی و ذهنی در دوران کودکی و نوجوانی بر میگردد. اما در موضوع کسب و کار، به فرد بزرگسالی گفته می شود که در اوایل جوانی، ثمره ی مشخصی در کسب و کارش ندارد، به چشم دیگران نمی آید و دیده نمی شود، گاهی حتی سابقه کاری خاصی نیز ندارد. ولی ناگهان در سنی بسیار بالاتر از هم رده هایش، کسب و کاری را شروع می کند، با سرعتی بسیار بالا پیش می رود، موفقیتی چشمگیر پیدا میکند و از تمام آنهایی که سالها زودتر از او شروع کرده بودند جلو می زند.

زمان کار مشخص است، 8 صبح تا 5 بعد از ظهر. صبح زود بیدار باش، انجام روتین صبحگاهی، شروع کار، کار، کار، کار، استراحت و خواب. این زمانبندی نشات گرفته از توافقی جمعیست بر اساس زمان بالا بودن بازدهی "بیشتر افراد". اما نه همه. و در بین همان افراد مشابه نیز نا هماهنگی هایی از نظر بالا و پایین رفتن انرژی دیده می شود. همین تفاوت در ریتم طبیعی بیولوژیکی بدن است که به بقای نوع انسان کمک میکند. افراد سحرخیزی که صبح زود خدمت رسانی میکنند، افراد شب بیداری که شیفت شب را هوشیارانه و با انرژی به ارزش آفرینی می پردازند. اما سیکل شبانه روزی (24 ساعته)، تنها سیکل تاثیر گذار بر میزان بهره وری نیست. ریتم اولترادیان، هفتگی و ماهیانه نیز از چرخه های طبیعی بیولوژیکی بدن هستند که به شدت بر بی ثباتی سطح انرژی ما تاثیر می گذارند اما متاسفانه از پرداختن به آنها غفلت به عمل می اید. در این مقاله، تاثیر این چرخه های ریتمیک را بر کارایی و فعالیت مستمر، بررسی کرده و راههای استفاده از آن را برای حفظ سلامت جسم و روان ارائه خواهم داد.

وقتی بحرانی در زندگیمان رخ می دهد، برای مدتی بیمار می شویم، یا بیماریمان عود می کند، تمام کارهایی که بصورت روتین و مستمر انجام می دادیم بهم می ریزد. زندگی، نظم مورد قبولمان را از دست می دهد و ذهنیتمان به جای رشد، به بقای صِرف، تغییر حالت می دهد. سوال اصلی ذهنمان، از "چگونه پیشرفت کنم" به "چگونه دوام بیاورم" تغییر می کند. گرچه لزوما همیشه اینگونه نیست. اما قابل انتظار و طبیعیست که تا زمان وجود بحران، در این حالت بمانیم. مسئله از جایی شروع می شود که بحران، پایان یافته ولی ما همچنان در حالت "دوام آوردن و بقا یافتن" می مانیم. با تمام وجود سعی میکنیم از آن حالت رهایی یابیم و کلید برق حالت پیشرفت زندگی را زده و مدارِ حرکت به جلو را روشن کنیم. اما کلید برق، کار نمیکند. هر چقدر آن را قطع و وصل کنیم، مدار، وصل نمی شود. اینجاست که حس در تله افتادن پیدا میکنیم. حس باتلاق. حس گیر کردن بین دو دیوار آجری ابدی، حس درجا زدن در کیلومتر سیزده یک تونل تاریک. حس درماندگی. در این مقاله، راهکارهایی برای بیرون آمدن از فاز بقا، برگشتن به زندگی عادی و آماده شدن برای دوباره پیشرفت کردن را ارائه می دهم.

گاهی برخی از مخاطبین مبتلا به بیماری مزمن  یا دوستان نورودایورجنت، سوال می پرسند که " من نمی توانم جلوی دیگران خوب حرف بزنم. چگونه به یک سخنران ماهر تبدیل شوم و فن بیانم قوی شود؟" این سوال از من کمی غیر عادیست. خودم در یکی دوسال اخیر، بیان خوبی ندارم و سخنرانی برایم سخت است. و علاوه بر این، در همه نوشته ها و ویدیوهایم، چه آنهایی که بصورت رسمی اینجا می نویسم، چه خودمانی های شبکه های اجتماعی، همواره مخاطب خود را به خودپذیری دعوت می کنم.

از آنها می پرسم "مشکل کجاست و چرا می خواهی فن بیان خود را قوی کنی؟